BESKO bv
TERREIN- BEDRIJFS- EN MILITAIRE VOERTUIGEN
Daf FAV1800 in Marokko
Een verslag en een fotoimpressie van een reis door Marokko
Na een voorbereiding van enkele maanden vertrekken we op 16 december 2001 met twee trucks richting Marokko. Een Unimog U1300 en mijn Daf FAV 1800. Beide voertuigen zijn omgebouwd tot kampeerwagen. Aangezien we geen gebruik willen maken van tolwegen, daar we als vrachtwagens worden aangeslagen en dit een behoorlijke kostenpost met zich meebrengt, bereiken we pas vier dagen later de zuidkust van Spanje. In Malaga gaan we aan boord van een schip dat ons negen uur later afzet in Melilla. Melilla is een Spaanse enclave in Marokko waar je belastingvrij kunt kopen waardoor o.a de diesel zeer goedkoop is. (38,5 eurocent/liter) Na ca 1100 liter te hebben bijgetankt rijden we naar de grensovergang met Marokko, enkele kilometers verder. Het duurt dan nog vele uren voordat we door alle douaneformaliteiten heen zijn en eindelijk Marokko mogen binnenrijden. Opeens zitten we dan ook echt in Afrika. Slechte wegen, vol met mensen, ezels, karren, gammele autos en vrachtwagens. Deze streek willen we zo snel mogelijk achter ons laten en we rijden dan ook meteen een flink stuk door naar het zuiden. De meeste wegen zijn geasfalteerd maar te smal om twee autos tegelijk te laten passeren zodat regelmatig naar de wegberm moet worden uitgeweken. Buiten de steden is maar weinig verkeer maar de autos die er rijden zijn altijd afgeladen vol met mensen en lading. Na enkele honderden kilometers bereiken we dan eindelijk ons reisdoel, de onverharde wegen en pistes dwars door de bergen en over uitgestrekte hoogvlakten. De lange rit hierheen wordt zeer beloond door het prachtige landschap en het zeer ruige terrein. Regelmatig is er alleen doorgang mogelijk met vierwielaandrijving en vanwege de zeer zware terreingesteldheid halen we soms niet meer dan zo'n 15 kilometer per dag. Op een dag berijden we een pas door de bergen op zo'n 1500 meter hoogte waarbij de weg zo slecht wordt dat er uiteindelijk helemaal geen weg meer is. De plaatselijke bevolking vertelt ons dat het reeds meer dan 3 jaar geleden is dat er een voertuig hier voorbij gekomen is. Wij rijden door en moeten regelmatig de route repareren omdat er anders helemaal geen doorkomen aan is. We worden hierbij zeer ijverig geholpen door de plaatselijke bewoners die in ons een tijdelijke bron van inkomsten zien. We hebben deze mensen dan ook rijkelijk beloond, niet alleen met geld maar ook met kleding en levensmiddelen. Het spannendste moment tijdens onze tocht gebeurd als de weg achter de achterwielen van de Unimog instort en zo'n 25 meter naar beneden het ravijn in schuift. Ik moet er niet aan denken als ik met mijn veel zwaardere Daf voorop had gereden. De weg was dan misschien bezweken onder mijn voorwielen en dan was ik waarschijnlijk mee naar beneden gegaan. Enfin, we moeten heel wat rotsblokken verplaatsen en een nieuwe omweg aanleggen om onze route verder te kunnen vervolgen. Op deze stukken worden de auto's extreem belast op torsie en ook de banden hebben het zwaar te verduren. Naarmate we verder naar het zuiden komen krijgen we steeds meer zand en er komen stukken terrein die veel op woestijn lijken. Hier krijgen we met andere problemen te maken omdat je ondanks vierwielaandrijving heel vlug vast zit in rul zand. Een beproefde methode om de terreinwaardigheid sterk te vergroten is dat je de bandenspanning laat dalen. Verder moet je proberen de heel rulle stukken met een flinke vaart te nemen. Na de banden te hebben afgelaten tot 3 atmosfeer vervolgen we onze weg met gps navigatie maar ik zal mijn Daf toch enkele malen vastrijden. Er zit dan niets anders op dan uitgraven en/of zandplaten gebruiken of een sleeplint aan de Unimog. Mijn Daf is behoorlijk in het nadeel omdat ik dubbele montage op de achteras heb wat er voor zorgt dat de achterwielen niet in het spoor van de voorwielen kunnen lopen en zo dus hun eigen zandheuvel moeten wegduwen. De volgende reis maak ik dan ook met enkele montage.
De volgende dag rijd ik een achterband kapot en omdat een ongeluk meestal niet alleen komt breekt bij het losdraaien van de laatste wielbout de wielmoersleutel in drie stukken. Ik heb altijd, vanwege de enorme krachten die vaak nodig zijn om de wielbouten los te maken een reservesleutel bij mij. Alleen nu kan ik deze reservesleutel niet vinden en het blijkt dat ik hem niet bij me heb. De Unimog gaat op zoek naar een dorp waar we een sleutel kunnen lenen. Als waarborg word ons een kind van tien jaar meegegeven die ervoor moet zorgen dat de sleutel weer teruggebracht word.
Oudejaarsavond brengen we door aan de voet van een stel prachtige zandduinen bij een temperatuur van zo'n 22 graden en op 1 januari begin ik alleen aan de terugreis naar Nederland. De Unimog zal nog twee maanden in Marokko blijven. Als prachtig sluitstuk van deze reis kom ik onderweg alle deelnemers aan de rally Arras-Madrid-Dakar tegen tijdens de liaison van Rabbat naar Er Rachidia.
Na drie weken ben ik weer thuis. In totaal heb ik bijna 7000 km gereden met een gemiddeld verbruik van 23 liter/100 km. Mijn vijfentwintig jaar oude Daf heeft het uitstekend gedaan, ik had ook niet anders verwacht.
Maurice Bremers, Brunssum, januari 2002.
los zand dus vaart houden
Even kijken, toch moeten we hier verder
Hieronder staat het voertuig afgebeeld in zijn oorspronkelijke staat.
more info call +31 (0)45 525 9604
